ថ្ងៃនេះ១៥ធ្នូ ឆ្នាំ២០១៥ គឺខួបគម្រប់៦១ ឈានចូល៦២ឆ្នាំ (១៥ធ្នូ១៩៥៤-១៥ ធ្នូ២០១៥)របស់សម្តេចកិត្តិព្រឹទ្ធបណ្ឌិត ប៊ុន រ៉ានី ហ៊ុនសែន ធានកាកបាទក្រហមកម្ពុជា។
យើងខ្ញុំទាំងអស់គ្នាសូមសម្តែង នូវការគោរពកោតសរសើរចំពោះគុណបំណាច់ របស់សម្តេចកិត្តិព្រឹទ្ធបណ្ឌិត ប៊ុន រ៉ានី ហ៊ុនសែន ដែលបានរួមចំណែកជាមួយរាជរដ្ឋាភិបាល ក្នុងការកាត់បន្ថយភាពក្រីក្រ ជួយជនរងគ្រោះគ្រប់ទីកន្លែង និងគ្រប់កាលៈទេសៈ។
ក្នុងឱកាសដ៏មហាថ្លៃថ្លានេះ សូមប្រសិទ្ធពរជ័យ សិរីបវរមហាប្រសើរជូនសម្តេចកិត្តិព្រឹទ្ធបណ្ឌិត ប៊ុន រ៉ានី ហ៊ុន សែន ដែលជាភរិយាដ៏ឧត្តុង្គឧត្តមសម្តេចអគ្គមហាសេនាបតីតេជោ ហ៊ុន សែន នាយករដ្ឋមន្ត្រីនៃព្រះរាជាណាចក្រកម្ពុជា ព្រមទាំងបុត្រា បុត្រី ចៅប្រុស ចៅស្រី ទទួលបាននូវវិបុលសុខ គ្រប់ប្រការ សុភមង្គលគ្រប់ទិវារាត្រី និងប្រកបដោយពុទ្ធពរទាំង៤ប្រការ គឺអាយុ វណ្ណៈ សុខៈ ពលៈ កុំបីឃ្លៀងឃ្លាតឡើយ។
នៅក្នុង ឱកាសដ៏ថ្លៃថ្លានេះផងដែរ សម្តេចតេជោ ហ៊ុន សែន បានរៀបរាប់ថា
« ថ្ងៃនេះជាខួបកំណើតភរិយាខ្ញុំគម្រប់៦១ឈានចូល៦២ឆ្នាំ(១៥ធ្នូ១៩៥៤-១៥ធ្នូ២០១៥)។ មុនចូលដល់រឿងរីករាយនៃថ្ងៃកំណើត បងចង់រំលឹករឿងឈឺចាប់ខ្លះក្នុងជីវិតប្តីប្រពន្ធរបស់យើងដើម្បីចែកជូនញាតិមិត្តបានជ្រាប។
រឿងយើងជួបគ្នានិងរៀបការបងនឹងផ្សព្វផ្សាយនាពេលខាងមុខ។រឿងកូនកំសត់ស្លាប់យ៉ាងវេទនាកាលពីថ្ងៃ១០វិច្ឆិកា១៩៧៦បងបានសរសេរផ្សព្វផ្សាយរួចមកហើយ តែយើងនៅសល់រឿងរ៉ាវច្រើនណាស់ដែលកូនៗចៅៗយើងនិងបងប្អូនជនរួមជាតិចង់ដឹងចង់ឮពីប្រវត្តិនៃជីវិតប្ដីប្រពន្ធរបស់យើង។
បងចង់និយាយពីសោកនាដកម្មមួយទៀតដែលយើងព្រាត់គ្នានៅថ្ងៃទី២០ខែមិថុនាឆ្នាំ១៩៧៧ ក្រោមទំនួញទុក្ខស្រីប្តីព្រាត់នៅពេលដែលអូនកំពុងមានផ្ទៃពោះជាង៥ខែនៃកំណើតកូនម៉ាណែត។
បងអត់មានជម្រើសឱ្យល្អជាងការងើបឡើងតស៊ូដើម្បីរំដោះជាតិនិងប្រជាជនចេញពីរបបប៉ុល ពតបានទេហើយក៏មិនអាចនាំអូនទៅជាមួយបានដែរ ព្រោះវាគ្រោះថ្នាក់ខ្លាំងណាស់។
មុនចេញដំណើរបងបានប្រឹងសរសេរសំបុត្រផ្ញើឱយអូនជាមួយទឹកភ្នែករាប់ពាន់ ម៉ឺនដំណក់។សំបុត្រនោះបានទៅដល់ដៃអូននៅថ្ងៃទី២១មិថុនា១៩៧៧តាមរយៈនឿននិរសារដែលមានចិត្តស្មោះត្រង់។
លិខិត២ទំព័រសរសេរដោយដៃចំណុចដែលបងចាំមិនភ្លេច គឺនូវវគ្គដំបូងនិងវគ្គចុងក្រោយ។វគ្គដំបូង(មកដល់ប្រពន្ធដ៏កំសត់របស់បង ពេលអូនកំពុងអាននូវសំបុត្រនេះរូបបងកំពុងស្ថិតនៅយ៉ាងឆ្ងាយ ឆ្ងាយរហូតដល់រូបបងមិនដឹងថាខ្លួនឯងនៅទីណាផង)។បងប្អូនអ្នកអានអាចឆ្ងល់ហេតុអ្វីមិនអាចដឹងបានថា ខ្លួននៅទីណា?
នេះហើយជាជីវិតនៃអ្នកតស៊ូដែលចាប់ផ្តើមចលនាថ្មីមិនដឹងស្លាប់ឬរស់? មិនដឹងទៅទិសខាងណា?។
វគ្គចុងក្រោយនៃលិខិត(បងសូមលាហើយលាដើម្បីជួបគ្នាវិញដោយគ្មានពេលកំណត់)។ឃ្លាចុងក្រោយបង្កប់ដោយន័យមានសង្ឃឹមផងនិងគ្មានសង្ឃឹមផង។ការព្រាត់លើកនេះមិនដឹងព្រាត់រស់ឬព្រាត់ស្លាប់។ចាកចោលប្រពន្ធនិងកូនក្នុងផ្ទៃជាមួយទឹកភ្នែករាល់ថ្ងៃដោយ អាណិតប្រពន្ធ អាណិតប្រជាជនដែលរបប ប៉ុល ពតធ្វើបាប និងកាប់សម្លាប់រាល់ថ្ងៃ។ថ្ងៃ៧មករា១៩៧៩បានផ្តល់ឱ្យប្រជាជនកម្ពុជាគ្រប់រូបដែលនៅសេសសល់ពីការកាប់សម្លាប់បានរស់រានមានជីវិត បង្កើតកូន បង្កើតចៅយ៉ាងច្រើនក្នុងនោះក៏មានក្រុមគ្រួសារខ្ញុំដែរ។
ថ្ងៃនេះប្រពន្ធខ្ញុំអាយុគ្រប់៦១ឆ្នាំគាត់ជាមនុស្សស្រីស្អាតជាងគេសម្រាប់ខ្ញុំ។ឯខ្ញុំក៏ជាមនុស្សប្រុសស្អាតជាងគេសំរាប់គាត់។សំណាបយោងដី ស្រីយោងបុរស់បងមានថ្ងៃនេះក៏មានចំណែករបស់អូនក្នុងនាមជាភរិយាល្អ ម្ដាយល្អនិងជីដូនល្អ។
ជូនពរអូនសុខភាពល្អ និងកុំភ្លេចបូមខ្យល់ឱ្យបងផងព្រោះមានតែអូនទេដែលមានសិទ្ធិផ្តាច់មុខបូមខ្យល់ឱ្យប្តី៕